ایریدولوژی بر اساس مطالعه علمی عنبیه است — قسمت رنگی چشم. عنبیه مانند نشان های روی نقشه ، شرایط فیزیولوژیکی ، خطرات سلامت روانی ، چالش ها و/یا نقاط قوت اندام های مختلف و ویژگی های شخصیتی را نشان می دهد.
از طریق Iridology می توانیم با ارزیابی سیستم های مختلف بدن ، از شرایط گذشته ، حال و بالقوه سلامت آینده شما درک کنیم. گرایش های ارثی شما که توسط تجمع سمی در قسمت های مختلف بدن شما ایجاد شده است نیز آشکار می شود.
علم ایریدولوژی بر اساس قیاس یکی از پیچیده ترین ساختارهای بافتی کل بدن است. – عنبیه
این روشی است که به موجب آن پزشک یا پزشک بهداشت می توانند از علائم یا علائم موجود در عنبیه ، وضعیت رفلکس اندام ها و سیستم های مختلف بدن را بگویند. این مارک ها تصویر مفصلی از یکپارچگی بدن را نشان می دهد. این پتانسیل های مشروطه ، مناطقی از تجمع یا تجمع سمی و چالش ها و هدایای ذاتی است.
چهار اصولی که سنگ بنای ایریدولوژی را تشکیل می دهد عبارتند از:
طبیعت با انتقال این اطلاعات به چشم ، بینش ارزشمندی در مورد وضعیت حیاتی سلامت بدن برای ما فراهم کرده است.
روشهای آزمایش آزمایشگاهی که امروزه انجام می شود ، که همیشه لازم نیست ، گران ، وقت گیر و غالباً برای بیمار ناراحت کننده هستند. با ایریدولوژی ، ما یک روش ساده ، بدون درد ، اقتصادی و غیر تهاجمی برای جستجوی بدن داریم. این بدان معنا نیست که باید اشکال دیگر تجزیه و تحلیل را حذف کند. در مقابل ، ممکن است در رابطه با هر سیستم دیگری از تجزیه و تحلیل یا تشخیصی که یک پزشک مایل به استفاده از آن است استفاده شود. اکنون ، بیش از هر زمان دیگری در تاریخ ، ما نیاز به وسیله ای دقیق و کمتر پیچیده برای تجزیه و تحلیل وضعیت بیمار داریم.
هشتاد درصد از بیماری های تحت درمان در این کشور از ماهیت مزمن برخوردار است. بافت موجود در بیماران مبتلا به مزمن می تواند در عنبیه چشم بهتر از هر روش دیگری برای تجزیه و تحلیل باشد.
ایریدولوژی بینش اساسی در مورد رشد این بیماری های مزمن یا کاهش آن بیماری یا التهاب می دهد.
علم ایریدولوژی مبتنی بر تجزیه و تحلیل یکی از پیچیده ترین ساختارهای بافتی کل بدن-عنبیه است. Iridology یک چشم انداز منحصر به فرد برای مفهوم و عمل مراقبت های بهداشتی پیشگیرانه ارائه می دهد. این شامل یک روش تشخیصی غیر تهاجمی است که معمولاً توسط پزشکان اروپایی مورد استفاده قرار می گیرد و ممکن است در تشخیص شرایط موجود و همچنین ضعف های ژنتیکی ارثی مفید باشد. مشخص است که تقریباً 300 هزار اعصاب از قسمت های مختلف بدن راهی عصب بینایی می شوند. بنابراین ، پیش بینی فعالیت سیستمیک ممکن است در عنبیه قابل مشاهده باشد.
A Brief History of Iridology. Iridology research began in 1670 when Dr. Philippus Meyens published a paper describing the eyes of his patients when they became sick or injured. He also noticed changes in the eye that came with healing and was able to link points on the iris to specific parts of the body.
Well-controlled scientific evaluation of iridology has shown entirely negative results, with all rigorous double blind tests failing to find any statistical significance to its claims.
In 2015 the Australian Government’s Department of Health published the results of a review of alternative therapies that sought to determine if any were suitable for being covered by health insurance. Iridology was one of 17 therapies evaluated for which no clear evidence of effectiveness was found.
A German study from 1957 which took more than 4,000 iris photographs of more than 1,000 people concluded that iridology was not useful as a diagnostic tool.
در سال 1979 ، برنارد جنسن ، ایریدولوژیست پیشرو در آمریکایی و دو طرفداران ایریدولوژی دیگر نتوانستند هنگام بررسی عکس های چشم 143 بیمار در تلاش برای تعیین اینکه کدام یک از آنها دارای اختلالات کلیه هستند ، اساس تمرین خود را تعیین کنند. از بین بیماران ، چهل و هشت مورد به بیماری کلیوی تشخیص داده شده بودند و بقیه عملکرد کلیوی طبیعی داشتند. بر اساس تجزیه و تحلیل آنها از بیماران’ irises, the three iridologists could not detect which patients had kidney disease and which did not. One iridologist, for example, decided that 88% of the normal patients had kidney disease, while another judged through his iris analysis that 74% of patients who needed artificial kidney treatment were normal.
Another study was published in the British Medical Journal which selected 39 patients who were due to have their gall bladder removed the following day, because of suspected gallstones. The study also selected a group of people who did not have diseased gall bladders to act as a control. A group of 5 iridologists examined a series of slides of both groups’ irises. The iridologists could not correctly identify which patients had gall bladder problems and which had healthy gall bladders. For example, one of the iridologists diagnosed 49% of the patients with gall stones as having them and 51% as not having them. The author concluded:, “this study showed that iridology is not a useful diagnostic aid.”
Edzard Ernst raised the question in 2000: “Does iridology work? This search strategy resulted in 77 publications on the subject of iridology. All of the uncontrolled studies and several of the unmasked experiments suggested that iridology was a valid diagnostic tool. The discussion that follows refers to the 4 controlled, masked evaluations of the diagnostic validity of iridology. In conclusion, few controlled studies with masked evaluation of diagnostic validity have been published. None have found any benefit from iridology.”
A 2005 study tested the usefulness of iridology in diagnosing common forms of cancer. An experienced iridology practitioner examined the eyes of 110 total subjects, of which 68 people had proven cancers of the breast, ovary, uterus, prostate, or colorectum, and 42 for whom there was no medical evidence of cancer. The practitioner, who was unaware of their gender or medical details, was asked to suggest a diagnosis for each person and his results were then compared with each subject’s known medical diagnosis. The study conclusion was that “Iridology was of no value in diagnosing the cancers investigated in this study.
MAIKONG IRIDOLOGY SOFTWARE نصب و راه اندازی
